ณ บาร์ใหญ่ใจกลางเมือง เสียงดนตรีดังเล็ดลอดออกมาจากประตูกระจกใส ภายในมีเหล่าผีเสื้อราตรีมากมาย ที่ยังไม่สลบไสลไปตามกฎของธรรมชาติ และถ้าว่าด้วยเรื่องของกฎของธรรมชาติแล้ว
ก็ต้องมีเหยื่อ... และผู้ล่า...
ร่างสันทัดพร้อมด้วยหน้าตาคมคาย กำลังนั่งละเลียดไวน์แดงชั้นดี สายตาเฉี่ยวคมก็เหลือบมองหา'เหยื่อ'ที่เขาจะทำการล่าในวันนี้ ทั้งๆที่รอบข้างของเขาขนาบไปด้วยสาวสวยอยู่แล้ว ทว่าเขากลับยังไม่พอใจ 'เหยื่อ' ในค่ำคืนนี้...จะต้องโดดเด่นกว่านี้
"คุณดื่มเยอะไปแล้วนะครับ" เสียงหวานทว่ายังอยู่ในแบบผู้ชาย ทำให้เขาหันไปมองยังบาร์ชงเครื่องดื่ม บาร์เทนเดอร์หน้าหวานกำลังพูดปรามชายร่างอ้วนที่กำลังเมาไม่ได้สติและยังแย่งแก้วเครื่องดื่มในมือของบาร์เทนเดอร์ที่เพิ่งบอกว่าตนดื่มเยอะไปแล้วได้หน้าตาเฉย
"ม่ายยมาวหรอกน่าาา ตอบฉันมาด้ายแล้วววว ไปนอนกาบฉานม้ายยยย" คนพูดจาอ้อแอ้ทำให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มแอบกลอกตา แต่ก็ยังทำใจเย็นพูดเบี่ยงประเด็น
"ลูกค้าเรียกผมแล้วครับ ผมว่าคุณกลับดีกว่านะครับ" คนแอบมองลอบยิ้ม เมื่อเห็นว่าบาร์เทนเดอร์หน้าหวานมองมาทางเขาเล็กน้อย
"ครายเรียกกกก ฉันไม่เห็นจะ...คร่อก" ยังไม่ทันจบประโยค ชายร่างอ้วนก็หลับฟุบไปกับบาร์ บาร์เทนเดอร์ถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะเรียกพนักงานเพื่อพาชายคนนั้นกลับบ้าน
"นายน่ะ มานี่หน่อยสิ" ดูเหมือนว่าวันนี้.. เขาจะได้'เหยื่อ'แล้วสิ...
"ครับ?" บาร์เทนเดอร์คนนั้นเดินมาหาเขาพร้อมร้อยยิ้มการค้า
"ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" เมื่อได้ลองมองใกล้ๆแล้ว บาร์เทนเดอร์คนนี้ตัวเล็กเหมือนผู้หญิง ไหนจะเอวคอด หน้าก็หวานจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นผู้ชาย ตาคมเหลือบมองป้ายชื่อที่ติดอยู่ อี จินกิ
"ไม่ได้หรอกครับ นี่เวลางาน"
"งั้น...ถ้าเลิกงานแล้วล่ะ"
"ผมก็ต้องกลับบ้านสิครับ เอาเถอะ คุณคงไม่ใช่แค่เรียกผมมาคุยด้วยใช่มั้ยล่ะครับ" ฉลาด... เป็นคำแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของเขา
"เรียกให้มาดื่มด้วยกันนี่ไง" มือหนายกแก้วเครื่องดื่มในมือขึ้นเล็กน้อย พลางสังเกตปฏิกิริยาคนตรงหน้าไปด้วย
"ไม่ได้จริงๆครับ ขอโทษด้วย ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอไปทำงานต่อนะครับ" พูดจบก็ทำท่าจะผละออกไป แต่ก็ถูกเรียกไว้เสียก่อน
"แก้วเดียวเอง ถ้านายดื่มแก้วนี้แล้ว ฉันจะให้นายไปทำงานต่อ" ริมฝีปากหนายกยิ้ม เมื่อเห็นคิ้วเรียวขมวดนิดๆ ก่อนจะหันไปรินไวน์จากขวดแล้วยื่นให้คนตรงหน้า
"แก้วเดียว.. เข้าใจแล้วครับ" มือเล็กๆของบาร์เทนเดอร์หนุ่มยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม ด้วยความที่รีบดื่ม ทำให้ไวน์แดงชั้นดีไหลเปรอะลงมาจากมุมปาก ลงมาตามลำคอขาว ก่อนจะซึมไปที่เนื้อผ้าจนเป็นสีไวน์อ่อนๆ
"หมดแก้วแล้วครับ ขอตัว"
ถึงจะตั้งใจหรือไม่ก็เถอะ เหยื่อแบบนี้น่ะ...ถูกใจเขานัก
..............................................
ทางด้านของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม มือเล็กกำลังชงเครื่องดื่มอย่างคล่องแคล่ว แก้วแล้วแก้วเล่าด้วยความเคยชิน แต่ในสมองกลับว่างเปล่าและนิ่งสงบ จนเมื่อถูกเรียกจากชายแปลกหน้าที่มีสาวสวยประกบข้างคนนั้น...
หัวใจดวงน้อยสั่นไหวเล็กๆ แต่ก็กลับมานิ่งสงบได้ในไม่ช้า ไวน์แดงชั้นเลิศที่ดื่มเข้าไปเมื่อสักครู่ไม่มีผลอะไรต่อเขานัก เพราะได้ชื่อว่าบาร์เทนเดอร์ ก็ต้องคอแข็งบ้างเป็นธรรมดา
ในเมื่อตอนนี้บาร์เครื่องดื่มในส่วนของเขาไร้ลูกค้า จึงเป็นเวลาพักที่จะได้มองไปรอบๆ เหล่าผีเสื้อราตรีต่างกำลังวาดลวดลายอยู่บนฟลอร์เต้น เสียงนักร้องตะโกนก้อง ตามด้วยเสียงกรี๊ดและโห่ของบรรดานักท่องเที่ยวทั้งหญิงและชาย แสงไฟวิบวับต้องกับเครื่องประดับและชุดแวววาว เป็นภาพที่ชินตาไปเสียแล้ว สำหรับบาร์เทนเดอร์และพนักงานคนอื่นๆ
ปึง!!
"เห้ย!! เก๋าเหรอวะ!!"
"มึงอยากลองใช่มะ!!"
"!@#$%^&*()_+))&*%$%W$" และนี่.. ก็เป็นอีกเรื่องที่เห็นจนชิน ทะเลาะวิวาทกันเพราะฤทธิ์สุรา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเพราะฤทธิ์สุราน่ะ ไม่ได้มีแค่ทะเลาวิวาทหรอกนะ... ยังมีอีกอย่าง ที่เป็นบาร์เทนเดอร์มากี่ปี ก็ไม่ช่วยให้เขาชินเลยแม้แต่น้อย
"อ๊ะ... อย่าจับตรง..นั้นสิ" พูดถึงก็มาเลย ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ.. ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีทางชิน เขาเองก็เป็นผู้ชาย ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ที่มาให้เห็นทั้งภาพทั้งเสียงแล้วจะไม่มีอารมณ์ บาร์เทนเดอร์หนุ่มกลอกตามองบนอีกรอบ ก่อนจะทำเมินเสียงเหล่านั้นไปแล้วเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
....โดยไม่รู้ว่าตนกำลังจะถูก'ล่า'....
หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จ บาร์เทนเดอร์หนุ่มก็เดินกลับไปประจำตำแหน่ง แต่ยังไม่ทันเดินไปไหน ก็โดนมือใหญ่กระชากไว้
"อะไรอีกล่ะครับ" บาร์เทนเดอร์ร่างเล็กหันตามแรงกระชาก ชายคนเดิม..ที่ชวนให้เขานั่งดื่มด้วยกันนั่นเอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าชายตรงหน้าต้องการอะไร แต่ขอโทษที เขาช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ
"ถ้าเกิดอารมณ์ก็ไปลงกับสาวๆของคุณเถอะครับ ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้" บาร์เทนเดอร์หนุ่มปฏิเสธเสียงนุ่มอย่างใจเย็น
"ปล่อยผมได้แล้วครับ"
"ไม่ได้หรอก ได้เวลา'ล่า'แล้ว..."
"ล่าอะไรของคุณ อ๊ะ!" บาร์เทนเดอร์หนุ่มร้องอย่างตกใจ เมื่อรู้สึกถึงคมเขี้ยวที่ฝังลงมาที่ลำคอ ตาเรียวเบิกกว้าง เมื่อรู้สึกว่าของเหลวในร่างกายถูกสูบออกไปด้วยฝีมือคนตรงหน้า ทำไมเขาไม่สังเกตตั้งแต่แรกนะ...
มือที่จับแขนเขาน่ะ เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งเสียอีก...
..............................................
พอรู้สึกว่าร่างที่เขากำลังดูดของเหลวสีแดงจากร่างกายทำท่าจะยืนไม่อยู่ ก็รีบถอนเขี้ยวออกมาจากลำคอแล้วพยุงร่างที่สลบไปแล้ว ปากที่เลอะไปด้วยเลือดที่ได้จากคนตรงหน้ายิ้มนิดๆ ทั้งถูกใจในตัวเหยื่อ ทั้งยังถูกใจในรสชาติของโลหิตที่ได้ชิมไปเมื่อครู่ หวาน... หวานกว่าเลือดของหญิงสาวบริสุทธิ์ที่เคยชิมมาเสียอีก ใช่แล้ว เขาเป็นแวมไพร์ เป็นผู้ล่าในยามราตรี เป็นสิ่งมีชีวิตที่พวกมนุษย์คิดว่ามันไม่มีจริง แต่เขาก็ยินดีที่จะอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ เพราะทำให้การล่าเหยื่อง่ายขึ้นไปอีก
"ได้ตัวแล้ว กลับกันเถอะ"
"ครับ คุณจงฮยอน" แวมไพร์หนุ่มแบกร่างของบาร์เทนเดอร์ออกจากบาร์ ท่ามกลางสายตาของนักท่องเที่ยวและพนักงาน จงฮยอนยิ้มเยาะเล็กน้อย เพราะต่อจากนี้ บาร์แห่งนี้ จะไม่มีบาร์เทนเดอร์ชื่ออี จินกิอีกต่อไป...
เมื่อมาถึงคฤหาสน์ของตน จงฮยอนก็จัดการวางร่างของบาร์เทนเดอร์หนุ่มที่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเสียที แวมไพร์หนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย เขาไม่น่าเคลิ้มไปกับรสชาติของเลือดเลย ไม่อย่างนั้น...อะไรๆมันคงจะรวดเร็วกว่านี้เยอะ เขาเองก็ไม่อยากจะทำอะไรตอนที่เหยื่อกำลังหลับอยู่เสียด้วย
"พรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย จริงมั้ยล่ะ อี จินกิ"
"อือ..." แต่เห็นที... เขาคงไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้เสียแล้ว... ตาคมจ้องมองดูร่างที่กำลังจะรู้สึกตัวในไม่ช้า ตาสีเงินยวงลุกวาวเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าตนอยู่ในสถานที่ใหม่ พร้อมกับร่างของชายที่เจอหน้าห้องน้ำ คนที่... มือเล็กลูบไปที่ลำคอของตัวเอง แต่ก็ไม่พบบาดแผลอะไร จึงโล่งใจ คิดว่าเขาคงฝันไป เป็นฝันที่เหมือนจริงเสียจนเขากลัวเลยล่ะ
"พาผมกลับไปที่บาร์" เจ้าของตาเรียวพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ จำได้ว่าเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ แล้วก็มาเจอชายคนนี้ แล้วจากนั้น...เขาก็มาอยู่ที่นี่เสียแล้ว
"เป็นแค่เหยื่อแท้ๆ สั่งอย่างกับเป็นผู้ล่า..." คำว่า'เหยื่อ' และ 'ผู้ล่า' ทำให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มหรือจินกิหงุดหงิดไม่น้อย ผู้ชายคนนี้เห็นเขาเป็นอะไรกัน ตัวเองเป็นมนุษย์กินคนหรืออย่างไร
"ลงโทษเลยละกัน" พูดจบก็ใช้ความเร็วเหนือมนุษย์ที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด พุ่งเข้าใส่ร่างอีกคน พร้อมทั้งกดให้นอนนิ่งอยูบนเตียงนุ่ม
"ปล่อ..อือออออออ" ตาเรียวปิดแน่น ขบฟันไว้เพื่อไม่ให้ลิ้นหนาผ่านเข้ามาได้ แต่ดูเหมือนร่างบนตัวเขาจะไม่อยากให้เป็นแบบนั้น มือใหญ่บีบคางมนแน่นจนเจ็บ จึงเปิดโอกาสให้ลิ้นร้อนผ่านเข้ามาได้อย่างง่ายดาย แต่จินกิก็ยังไม่ยอมแพ้ ลิ้นเล็กๆดุนดันลิ้นหนาให้ออกไปจากปาก จงฮยอนครางในลำคออย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ทั้งๆตัวก็เล็กนิดเดียวแต่กลับพยศนัก
แต่บาร์เทนเดอร์มือใหม่เรื่องบนเตียงหรือ จะมาสู้กับผู้เจนสนามอย่างเขา จงฮยอนรวบมือทั้งสองข้างของคนใต้ร่างขึ้นเหนือหัว ก่อนจะทับไว้ด้วยแขนข้างเดียว มืออีกข้างก็เลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อกั๊ก ตามด้วยเสื้อเชิ้ตที่คอเสื้อเลอะไวน์เล็กน้อย แผ่นอกขาวปรากฏสู่สายตาแวมไพร์หนุ่ม จงฮยอนผละออกมาปากอิ่มที่เริ่มบวมเจ่อ มาสนใจผิวขาวผ่องและยอดอกสีอ่อนล่อตาล่อใจ
"อ..อย่านะ ออกไป..." จงฮยอนเงยหน้ามองดวงหน้าหวานที่มีน้ำตารื้นขึ้น พลางยิ้มเยาะ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหู
"ล่ามาแล้ว...ก็ต้องกินสิ" ขบติ่งหูเบาๆเล็กน้อย ก่อนจะลงมาจัดการสิ่งที่ยั่วเขามาตั้งแต่เมื่อครู่
"อ๊า!! อ๊ะ ฮือออ อึก..." เสียงครางผะแผ่วลอดออกมาจากปากอิ่ม ทั้งโกรธ ทั้งอาย และไอ้ความรู้สึกที่ไม่ควรมีเลยในตอนนี้ นั่นก็คือ...การไม่ปฏิเสธ ว่ารู้สึกดีที่โดนสัมผัส
เพียงคนตรงหน้าก้มลงไปเล่นกับยอดอกของเขาเท่านั้น เสียงครางน่าอายก็หลุดออกมา นี่เป็นสิ่งที่จินกิไม่อยากให้มันเกิดขึ้นที่สุด แต่สำหรับอีกคนแล้ว มันตรงกันข้าม...
"หึ..." ลิ้นหนาละเลงที่ยอดอกทำให้คนใต้ร่างต้องแอ่นรับอย่างช่วยไม่ได้ มันคือ'กฎ'ของธรรมชาตินี่นะ...
"พอ...แล้ว อ๊ะ ไม่เอา... อึก แล้ว" น้ำตาหยดเล็กๆไหลจากหางตา ไม่ได้ทำให้คนที่กำลังหาเศษหาเลยจากเขาอยู่รู้สึกสงสารแต่อย่างใด แขนเรียวเริ่มชาเพราะถูกทับ ขยับก็ไม่ได้ จะดิ้นหนีก็อย่าหวังเพราะคนตรงหน้าแรงเยอะว่าเขานัก เหมือนจงฮยอนจะรู้ว่าคนใต้ร่างคิดอะไรอยู่ จึงปล่อยแขนทั้งสองข้างให้เป็นอิสระ เมื่อได้รับอิสระแล้ว แขนทั้งสองข้างก็ระดมทุบตีแวมไพร์หนุ่มทันที
งับ!
"อ๊ะ.. คุณ.." คมเขี้ยวฝังลงไปที่ซอกคอขาวอีกครั้ง แวมไพร์หนุ่มค่อยๆละเลียดเลือดสีสดที่ค่อยๆไหลออกมาจากปากแผล เพราะรสชาติที่หอมหวานแต่ก็ไม่อยากให้คนตรงหน้าสลบไปอีกรอบ จึงต้องค่อยๆกิน
แผล่บ..
"คุณป..เป็น..." ตาเรียวเบิกกว้างอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับมีประกายบางอย่างออกมาด้วย
"แวมไพร์ สายเลือดบริสุทธิ์ซะด้วย" ไม่รอให้จินกิพูดต่อ ร่างหนาก็ประกบปากลงไป แอบแปลกใจนิดๆที่คราวนี้ไร้การขัดขืน แถมยังจูบตอบด้วย
"ไม่ขัดขืนแล้วเหรอ"
"ขัดขืนแล้วจะรอดมั้ยล่ะครับ คุณแวมไพร์" จินกิที่ตอนนี้เปลือยท่อนบน ประสานสายตาเข้ากับนัยน์ตาสีเงินยวงอย่างไม่กลัว... ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็ร้องไห้แท้ๆ
"ก็ไม่รอดอยู่ดีนั่นแหละ"
"งั้นจะทำอะไรก็รีบๆทำ ยังไงผมก็ไม่ท้องอยู่ดี อย่าดูดเลือดผมไปเยอะละกัน ถึงผมจะไม่ท้องแต่ผมก็ยังไม่อยากตายนะครับ" แวมไพร์หนุ่มหัวเราะเบาๆกับความปากจัดของคนใต้ร่าง บาร์เทนเดอร์นี่นะ ทั้งยังหน้าหวานแบบนี้คงจะมีลูกค้ามาขายขนมจีบ ก็ต้องฝึกฝีปากไว้เป็นธรรมดา
"ว้า ต้องเริ่มใหม่หมดเลย" จงฮยอนพูดยิ้มๆ ก่อนจะเริ่มกิจกรรมทั้งหมดอีกครั้ง คราวนี้ ได้รับความร่วมมือจากคนใต้ร่างเป็นอย่างดี
"อืมม... อ๊ะ ตรงนั้นมัน..." มือหนาที่กำลังหยอกล้อกับยอดอกสีอ่อน สร้างความปั่นป่วนให้แก่คนใต่ร่างได้ไม่น้อย ใบหน้าหวานซับสีเลือดจาง จินกิในตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่า กลิ่นหอมของโลหิตฟุ้งกระจายออกมาจากร่างที่เริ่มแดงก่ำ จงฮยอนฝังหน้าลงไปที่ซอกคอกรุ่นอีกครั้ง สูดดมกลิ่นโลหิตที่น่าหลงใหล มัวเมาไปกับร่างตรงหน้า เหมือนสัตว์ป่าที่กำลังล่าเหยื่อ รวมทั้งมือเล็กที่ปัดป่ายไปทั่วร่างยิ่งปลุกสัญชาติญาณดิบให้พุ่งสูงขึ้นไปอีก
"อ๊ะ กัดอีกแล้ว..." จินกิขมวดคิ้วเล็กๆเมื่อรู้สึกว่าแวมไพร์กระหายเลือดเกินความจำเป็น
"ก็มันน่ากิน..."
"...."
"ทั้งเลือด... ทั้งนาย"
"อ๊า!! เดี๋ยวๆๆ.. อ๊ะ" จินกิร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆจงฮยอนก็เลื่อนมือไปสาว'ไอ้นั่น'ของเขาหน้าตาเฉย
"เดี๋ยวอะไรเหรอ" พูดได้หน้านิ่งมาก... ทั้งๆที่มือยังกุมน้องชายเขาอยู่น่ะนะ!!
"อ๊ะ.. อย่า...แกล้ง อ๊ะ... อ๊า" จินกิบิดตัวเร่าๆด้วยความทรมาน ก็ดูไอ้แวมไพร์บ้านี่สิ เดี๋ยวเร่งเดี๋ยวช้า จินกิอึดอัดจะตายอยู่แล้ว!! แถมพอใกล้จะถึงฝั่ง ยังจะเอานิ้วอุดไว้อีก!! บาร์เทนเดอร์ตัวบางแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
"อ๊ะ.. ฮึก เอา...นิ้ว อ๊ะ ออกไป..." แวมไพร์หนุ่มยิ้มนิดๆ ก่อนจะปล่อยมือออกจากแกนกายที่ยังคงชูชัน บาร์เทนเดอร์หนุ่มแทบจะกรี๊ดออกมาด้วยความค้างคา บอกให้เอานิ้วออก ไม่ได้ให้เอามือออกเสียหน่อย!!
ไม่เป็นไร แค่นี้เขาทำเองก็ได้ มือเล็กเอื้อมมาหมายจะจัดการตัวเองให้เสร็จ แต่กลับโดนจับมือไว้เสียนี่
"ปล่อย... ผมอึดอัด" อยากปลดปล่อยจะแย่อยู่แล้ว แต่จงฮยอนกลับกดมือไว้ทั้งสองข้าง
"ทนอีกนิดนะครับ คนดี"
จงฮยอนผละออกจากร่างนุ่มชุ่มกลิ่นเลือดอย่างเสียดาย ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตสีเข้มของตัวเอง ตามด้วยกางเกงจนตอนนี้ร่างกายของทั้งคู่แนบชิดกันโดยไม่มีเสื้อผ้ามากั้น ความเย็นของเครื่องปรับอากาศในเวลานี้ไม่สามารถทำให้พวกเขาหนาวเหน็บได้เลย
"ทำต่อได้แล้ว ผมอึดอัด"
มือใหญ่ลูบใบหน้าชื้นเหงื่อของคนใต้ร่าง ก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาก่อนจะขยับไปช่วยให้บาร์เทนเดอร์ใต้ร่างเสร็จภารกิจ
"อ๊ะ อ๊า อ๊า ฮึก ฮะ อ๊ะ อืออ" ร่างบางครางไม่ได้ศัพท์เมื่อถูกปรนเปรอให้อีกครั้ง ไม่นาน สายธารสีขุ่นก็พุ่งออกมาเลอะหน้าท้องขาว จงฮยอนปาดของเหลวสีขาวขุ่นนั้นก่อนจะใช้มันชโลมไปที่ช่องทางของคนใต้ร่าง
"ช่วยหน่อยนะ" นิ้วแรก... ทำให้บาร์เทนเดอร์ตัวเล็กสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที ตาเรียวเบิกกว้าง
"เอาจริง..." นิ้วที่สอง... อารมณ์ที่คิดว่าหายไปแล้วกลับมาอีกครั้ง
"อือ" นิ้วที่สาม... จินกิสะดุ้งเฮือกขึ้นมาอีกครั้ง เพราะจงฮยอนขยับนิ้วเข้าๆออกๆ จนไปโดนจุดสำคัญเข้า ซึ่งจงฮยอนก็เหมือนจะรู้ดี เลยขยับเน้นจุดนั้นเป็นพิเศษ
"อ๊ะ... อึก อ๊า ฮะ.." และ'ไอ้นั่น'ของบาร์เทนเดอร์หนุ่มก็เหมือนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จงฮยอนกระชากนิ้วออกมาจากช่องทางที่กำลังตอดรัดนิ้วของเขาอย่างทนไม่ไหว ถ้าเขาไม่รีบล่ะก็..เรืออาจจะล่มก่อนก็ได้ ก็จินกิในเวลานี้น่ะ เซ็กซี่น้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ
"พร้อมนะ..."
"เอา..เข้ามา..ได้แล้ว" เสียงแห่บพร่า ทว่าหวานร้องอย่างเร่งรีบ เพราะความรู้สึกอึดอัดทรมานเข้าเล่นงานเขาอีกระลอกเสียแล้ว แวมไพร์หนุ่มจับแก่นกายที่ดูจะใหญ่กว่าสามนิ้วในตอนแรกจ่อเข้าปากทาง ก่อนจะค่อยๆดันเข้าไปช้าๆ เพื่อให้เวลาจินกิปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมที่ชำแรกเข้าไป
"อืมมม... แน่นชะมัด"
"โอ๊ย! เจ็บๆๆ ฮือออ" ด้วยความรู้สึกดี ทำให้แวมไพร์หนุ่มมเผลอดันแรงไปนิด
"ขอโทษ แต่ใครให้นายตอดรัดแน่นขนาดนี้ล่ะ อืมม" จงฮยอนก้มลงไปมอบจูบหวานๆ พร้อมทั้งหยอกล้อกับร่างกายนุ่มนิ่มเพื่อปลุกปั่นอารมณ์ให้ลืมความเจ็บปวดอีกครั้ง ก่อนจะยกข้าข้างหนึ่งเพื่อให้สอดใส่ได้ง่ายขึ้น พลางค่อยๆดันเข้าไปจนมิดทั้งลำแล้วแช่ค้างไว้อย่างนั้น
"รู้สึกแปลกๆแฮะ... อ๊ะ!" จินกิขยับตัวเล็กน้อย หลังจากที่จงฮยอนใส่'ไอ้นั่น'เข้ามาจนสุดแล้วเพื่อปรับตัว แต่ดูเหมือนเจ้าของสิ่งแปลกปลอมนั้นจะรีบร้อน เพราะชิงขยับตัวก่อน จึงทำให้ร่างบางผวาเฮือกขึ้นมาจากที่นอนโผเข้ากอดแวมไพร์หนุ่มทันที อีกทั้งท่อนลำนั้นก็เย็นด้วยอุณหภูมิร่างกายของแวมไพร์ที่เย็นชืด ถ้าจะให้ระบุความรู้สึก ก็คงจะบอกได้แค่ว่าแปลก...แต่ดี
"อ๊ะ อ๊าา ฮึก ช้า.. อือ ช้าหน่อย อ๊ะ" เสียงครางหวานดังขึ้น เมื่อจงฮยอนขยับถี่รัว เหงื่อกาฬไหลย้อยออกมาจากทั้งดวงหน้าขาวและแวมไพร์ที่กำลังขยับสะโพกอยู่ตอนนี้ สำหรับแวมไพร์นั้น กลิ่นเลือดของจินกิที่ฟุ้งมากับเหงื่อทำให้ยิ่งมัวเมาในตัวเจ้าของร่างมากขึ้น คมเขี้ยวฝังในจุดแล้วจุดเล่าของร่างกาย แต่ล้วนเป็นจุดที่ไม่มีเส้นเลือดสำคัญ ในสภาวะหัวใจเต้นแรง เลือดสูบฉีดมาก การที่ไปกัดที่่เส้นเลือดสำคัญอาจทำให้เสียชีวิตได้ เขาจึงต้องระวัง ไม่ให้ตัวเองขาดสติมากเกินไป
แต่ในตอนนี้ ต่อให้จินกิบอกให้เขาช้าลงแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถทำตามได้ แค่ควบคุมตัวเอง ไม่ให้งับเส้นเลือดที่คอที่กำลังเต้นตุบๆอยู่ก็ต้องใช้ความพยายามมากแล้ว
"อ๊า อะ อืออ ฮะ ฮ้าา อ๊ะ อ๊าา อ้ะ"
"อืมม.. อา อ่าา..."
เสียงครางประสานของมนุษย์และแวมไพร์ดังขึ้นในห้องภายในคฤหาสน์หรู เสียงเนื้อกระทบเนื้อก็ดังมากเช่นกัน แต่ไม่มีใครใส่ใจ ต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงกามารมณ์ ลุ่มหลงในกันและกัน และเมื่อรุ่งเช้ามาถึง ต่างคนก็อาจจะต่างแยกทางกัน...
"อ๊ะ คุณ.. อ๊า ผมใกล้... อ๊ะ ฮึก จะ..."
"จงฮยอน.. เรียกชื่อฉันสิ จินกิ อืมมม"
"อ๊า.. คุณ..จง อ๊ะ ฮยอน.. อือออ"
"อ่า เรียก..อีกทีสิ"
"คุณ... อ๊ะ จง..ฮยอน อ๊า ฮึก อืออ อึก อ๊ะ" จงฮยอนมอบจูบให้คนใต้ร่างอีกครั้ง เพื่อตอบแทนให้ความน่ารักที่เชื่อฟังเขา
"ผม.. อ๊ะ ไม่ไหว แล้ว... อ๊า"
"พร้อมกันนะ"
"อ๊าาา...//อาาาา..." เสียงครางครั้งสุดท้ายของทั้งคู่ดังออกมาพร้อมกัน ความสุขสมล้นทะลักออกมาเป็นของเหลวสีขุ่น เปรอะทั่วเตียงและร่างกายของทั้งคู่ จงฮยอนกระแทกย้ำเข้าไปอีกสองสามครั้งเพื่อรีดพิษออกให้หมด ก่อนจะถอนลำออกมาแล้วพลิกตัวนอนข้างๆ แต่ก็ยังไม่วายที่จะเอื้อมมือไปกอดร่างนุ่มนิ่มที่เพิ่งเสร็จกิจไปหมาดๆ
"พอใจรึยังครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มชันตัวขึ้นนั่ง แม้จะปวดเมื่อยตัวไปหมด ทั้งยังรู้สึกแสบนิดๆที่ด้านหลังด้วย
"นั่งอย่างนั้นเดี๋ยวก็จัดให้อีกรอบหรอก" จงฮยอนพูดยิ้มๆ พลางลูบใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงเบาๆ ก่อนจะอุ้มท่าเจ้าสาวเพื่อพาไปล้างเนื้อล้างตัวและเอาอะไรต่อมิอะไรออกจากช่องทางด้านหลัง
"ตลกละคุณ พรุ่งนี้ผมจะทำงานไหวมั้ยเนี่ย" จงฮยอนขำกับท่าทางของคนตัวเล็กที่กำลังเอาผ้าห่มมาพันรอบตัว ปากก็บ่นงุ้งงิ้งๆไปตามประสา
"ก็ไม่ต้องไปสิ ถ้าไม่ไหว"
"จะบ้าเรอะ ผมไม่ได้รวยเหมือนคุณนะ ผมก็ต้องกินต้องใช้เหมือนกัน"
"เดี๋ยวเลี้ยงเอง" จงฮยอนพูด เพราะตามกฎของแวมไพร์แล้ว คนที่มาเป็นเหยื่อของแวมไพร์แล้ว จะไม่สามารถกลับสู่โลกภายนอกได้ตามปกติ โลกนี้ไม่ได้มีแค่แวมไพร์กับมนุษย์ ยังมีเผ่าพันธุ์อื่นที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จัก ถ้าแวมไพร์ทำแค่มีอะไรกันโดยไร้การจูบก็จะไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้ามีอะไรกับเผ่าพันธุ์อื่นหรือแม้แต่แวมไพร์กันเองแล้วมีจูบเข้ามาเกี่ยวข้อง นั่นหมายความว่า แวมไพร์ตนนั้นจะต้องรับผิดชอบชีวิตของอีกคนให้ดีที่สุด อีกทั้งผู้ที่มีกลิ่นอายของแวมไพร์ จะมีอายุขัยเท่าแวมไพร์ คือคล้ายจะเป็นอมตะ
แต่การปล่อยมนุษย์ตัวเล็กๆที่มีกลิ่นอายของแวมไพร์ไว้ข้างนอกเพียงลำพังไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก...
"ผมเลี้ยงตัวเองได้ครับ ขอบคุณมาก"
"ตอนนี้นายมีกลิ่นอายของแวมไพร์แล้ว เป็นไปได้อย่าออกไปไหนเลย"
"นี่คุณ!!!" แบบนี้เขาก็ไม่มีงานทำ แล้วจะเอาเงินที่ไหนใช้จ่ายล่ะ เรื่องครอบครัวของเขาเองไม่มีอะไรน่าห่วง เพราะจินกิเป็นลูกคนเดียวและผู้ให้กำเนิดก็เสียไปตั้งแต่เขาจบมัธยมปลาย
"ก็บอกว่าเดี๋ยวเลี้ยงเอง รับรองไม่อดอยาก"
"กว่าผมจะผ่านบาร์เทนเดอร์มันยากนะ"
"...."
"เสียดายค่าเรียนอ่ะ"
"...."
"แล้ว..//นอนได้แล้ว"
"แต่..//จะนอนตอนนี้หรือนอนอีกทีเที่ยง เราสองคนก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วย อีกรอบน่าจะดี" ประโยคไม่สั้นไม่ยาวทำให้บาร์เทนเดอร์จอมงกหุบปากฉับ ก่อนจะสไลด์ตัวลงไปใต้ผ่าห่ม ก่อนจะหลับตาด้วยความเหนื่อยอ่อน สำหรับแวมไพร์นั้น ตอนกลางคืนก็คือตอนกลางวัน จงฮยอนจึงได้นอนจ้องหน้ามนุษย์...ที่ขโมยหัวใจไปตั้งแต่แรกเห็นทั้งคืน... และตลอดไป
................................................................................................................................................................
จบแล้ววววววววววววววววววววววว
อาจจะแปลกๆไปบ้างตามตำนานแวมไพร์ที่เรารีเมคมันขึ้นมาใหม่ 5555555555555 เป็นแวมไพร์ในจินตนาการของเราเอง ติชมได้นะจ๊ะ นี่เป็นเพียงฟิคชั่น ไม่เกี่ยวข้องกับตัวศิลปินเน้อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น