กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!
"จำได้ว่าเอาสายโทรศัพท์ออกแล้วนี่นา"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
"ใครต่อเข้าไปใหม่วะ หรือเราต่อเอง? ก็ไม่น่า"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
"เออๆๆๆๆๆ ไปแล้วๆๆๆ"
"คิมจงฮยอนพูดสายครับ"
"......."
"แปลกแฮะ คราวนี้ไม่วางสายใส่ละเหรอ" จงฮยอนแกล้งพูดขำๆ เผื่อว่าเขาจะวางสายไป
"นี่คุณ มีอะไรก็พูดสิครับ ผมตรัสรู้เองไม่ได้หรอกนะ"
"........"
"คุณครับ พูดหน่อยเถอะ" ไม่วางสาย แต่ก็ไม่พูดอะไร จงฮยอนเหลือบมองนาฬิกา พบว่ายังเหลือเวลาเพียงพอสำหรับเดินทางไปทำงาน จึงยังไม่คิดที่จะวางสาย
เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าของสายนี้เป็นใคร
"คุณไม่พูดผมก็ไม่วางอ่ะเอาสิ"
"........."
"ห้ามคุณวางด้วย อย่าวางนะ มาคุยกันก่อน"
".........."
จงฮยอนถอนหายใจเมื่อยังไม่ได้ยินเสียงพูดตอบ เป็นคนที่จะมองว่าโรคจิตก็ไม่น่ากลัวถึงขั้นนั้น นอกจากโทรศัพท์แล้วก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับชีวิตเขาเลย
"คุณครับ ถ้าไม่พูดผมจะไปเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์บ้านแล้วนะ" จงฮยอนพูด เขาคิดว่าเขาควรจะเปลี่ยนเบอร์บ้านตั้งนานแล้ว แต่เขาอยากรู้มากกว่าว่าเจ้าของสายที่โทรมาทุกเช้าเป็นใคร
ถ้าปลายสายไม่พูด... คราวนี้แหละ เขาจะไปเปลี่ยนเบอร์บ้านจริงๆ
"อย่าเปลี่ยนนะ"
คราวนี้เป็นจงฮยอนเองที่เป็นฝ่ายเงียบ เพราะเสียงจากปลายสายดูคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก แต่นึกแล้วนึกอีกก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร
"คุณเป็นใครครับ" จงฮยอนถาม
"ผมไม่บอกได้มั้ย"
"โอเค ไม่บอกก็ไม่บอกครับ"
"...."
"คุณโทรมาทำไมเหรอครับ"
"....." ไร้เสียงจากปลายสาย เหมือนทางนั้นกำลังคิดหนักสำหรับคำตอบ
"ผมแค่... อยากได้ยินเสียงของคุณทุกๆเช้า" เป็นคำตอบที่ทำให้อยากจะวางสายเสียเดี๋ยวนี้ ในสมองของจงฮยอนคิดไปไกลลิบ ใบหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้
"เอ่อ... คงไม่ใช่ว่า..."
"ผมไม่ได้ช่วยตัวเองผ่านเสียงของคุณหรอกนะ วางใจได้"
ใบหน้าแดงก่ำนั้นแดงยิ่งขึ้นไปอีก เขาคิดแบบนั้นก็จริง เขาตั้งใจจะพูดอ้อมๆ แต่ปลายสายกลับพูดออกมาเหมือนเรื่องแบบนี้มันธรรมดาเหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
"พูดอะไรของคุณเนี่ย"
"นั่นสิ ผมพูดอะไรออกไปนะ" ประโยคที่เหมือนถามย้อนกลับมาแบบนี้มันน่าโมโหจริงๆนะ ให้ตายเถอะ
"ถ้าไม่มีอะไรผมวางแล้วนะครับ" จงฮยอนมองตัดบทเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะไปทำงานสายเต็มทีแล้ว
"ท่านประธานไม่ว่าคุณหรอก ถ้าคุณจะไปสายสักหน่อย" ปลายสายพูดเหมือนรู้ว่าจงฮยอนคิดอะไรอยู่
ก็แน่ล่ะสิ ที่จงฮยอนคุยอยู่ด้วยตอนนี้ก็คือประธานบริษัทนี่นา
"ประธานบริษัทผมมีเหรอจะไม่ว่า ผมจะไม่พูดอะไรมากแล้วกัน ถ้าเกิดคุณเป็นฮวังมินฮยอนขึ้นมาจริงๆละผมจะซวยเอา"
"....รู้"
"ผมไปแล้วนะครับ บาย" เกือบแล้ว... มินฮยอนเกือบจะหลุดว่ารู้ได้ยังไงแล้ว ถ้าอีกคนไม่ตัดสายไปก่อนก็คงได้รู้ความจริงเดี๋ยวนั้น
"เมื่อไหร่จะได้คุยกันจริงๆสักทีนะ..."
..................................
"ได้คุยกับเขาแล้วเหรอ!?!" เสียงมินกิดังขึ้นกลางโรงอาหารพนักงาน จนจงฮยอนต้องเอานิ้วแตะปากเป็นสัญญาณให้เบาเสียงลง
"ช่าย เสียงคุ้นมากเลยอ่ะ"
"แล้วเขาดูโรคจิตมั้ย" มินกิที่ตอนนี้วางช้อนส้อมเรียบร้อยเพราะมีเรื่องที่น่าสนใจกว่ากินข้าวกลางวันถามต่อ
"ก็ไม่นะ ดูเป็นคนแปลกๆ แต่ไม่ใช่ว่าลามกอ่ะ"
"ระวังตัวด้วยนะ"
"ครับผม" จงฮยอนทำสัญลักษณ์โอเค ก่อนจะกินข้าวกลางวันต่อ
"งั้นฉันไปก่อนนะ เจอกันข้างบน"
"ตั้งใจๆ"
"อ้อ เย็นนี้ประชุมนะจงฮยอน" พูดจบก็เดินออกจากโรงอาหารทันที ทิ้งให้จงฮยอนนั่งอยู่ที่เดิม
"กลับมาทำไมอ่ะมิ... ท่านประธาน" จงฮยอนกำลังคิดว่าเขาได้เจอประธานบริษัทนี้บ่อยเกินไปรึเปล่า บ่อยกว่าช่วงแรกๆที่ได้เข้ามาทำงานที่ฮวังกรุ๊ปเสียอีก
"ไง"
"ไง? เอ่อ... ท่านประธานมีอะไรรึเปล่าครับ"
"ต้องมีอะไรด้วยเหรอ มาโรงอาหารเนี่ย" จงฮยอนแอบค้อนมินฮยอนไปหนึ่งที มาโรงอาหารน่ะไม่ต้องมีอะไรหรอก แต่มาทักเขาเนี่ย มันต้องมีอะไรแน่ๆ
"หมายถึงว่าที่ทักผมเนี่ย มีอะไรครับ"
"ไม่เห็นจะมีอะไรเลย" จงฮยอนมองจานข้าวที่ประธานบริษัทเอามาด้วยอย่างงงๆ จนเมื่อมินฮยอนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามเขาเท่านั้นแหละ...
งงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
"เอ่อ.. ท่านประธานจะนั่งตรงนี้เหรอครับ งั้นผมลุกให้ก็ได้"
"จะลุกไปไหน นั่งด้วยกันสิ"
"ห้ะ..."
................................
หลังจากกินข้าวด้วยกันครั้งนั้น ความสัมพันธ์ของจงฮยอนและท่านประธานก็เหมือนเส้นขนาน เพราะต่างคนต่างยุ่งกับเวลางาน ยิ่งใกล้ช่วงเทศกาลก็ยิ่งยุ่งมากขึ้นไปอีก วันๆของจงฮยอนจึงต้องกลับลูปเดิม ขับรถจากบ้านไปที่ทำงาน และขับจากที่ทำงานกลับบ้าน ที่แตกต่างยิ่งไปกว่านั้นคือ..
โทรศัพท์เจ้าปัญหานั้นไม่ได้โทรเข้ามาอีกเลย ราวกับรู้ว่าเขามีงานยุ่งตลอดช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
"ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ก็ขอบใจที่ไม่โทรมานะ" เจ้าของตาลึกโหลเพราะพักผ่อนน้อยพูดเบาๆกับโทรศัพท์บ้านเครื่องเก่าที่เคยมีเสียงเรียกเข้าทุกเช้า
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อยพร้อมทำงาน เสียงโทรศัพท์บ้านเครื่องเดิมก็ดังขึ้น
"เฮ้ออออออออออ"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง
"รับก็ได้วะ..... คิมจงฮยอนพูดสายครับ"
"งานยุ่งเนอะ" เสียงปลายสายที่เขานึกไม่ออกสักทีว่าเป็นใครพูดขึ้น
"ครับ ผมนึกว่าคุณจะไม่โทรมาเสียอีก"
"คิดถึงผมรึไง" จงฮยอนเบะปากใส่โทรศัพท์ก่อนจะพูดต่อ
"ผมก็มีการมีงานทำนะครับ ไม่ได้ว่างๆ"
"ตอบไม่ตรงคำถามนี่ครับ"
"....."
"เอาเถอะ ผมก็ไม่ได้ว่างเหมือนกัน งานผมก็ท่วมหัว"
"คุณทำงานอะไรครับ" จงฮยอนถาม เผื่อว่าคนปลายสายจะยอมบอก และทำให้เขาได้ข้อมูลเพิ่มเกี่ยวกับเขา
"ก็บริษัทเดียวกับคุณนั่นแหละ จำผมไม่ได้เหรอครับ"
"งั้น.."
"โทษที ผมต้องไปแล้ว ตั้งใจทำงานนะครับ อย่ามาสายล่ะ"
ตู๊ด... ตู๊ด....
"วางไปอีกแล้ว..." จงฮยอนวางหูโทรศัพท์ ลงพลางมองนาฬิกา ก็พบว่า ถ้าเขาไม่รีบเข้าห้องน้ำเสียตอนนี้เขาต้องสายจริงๆแน่ คิดได้ดังนั้น จงฮยอนจึงเร่งสปีดตัวเองในการทำธุระส่วนตัวและเดินทางไปยังที่ทำงาน
................................
เมื่อพ้นช่วงเทศกาล วันหยุดประจำปีของบริษัทก็มาถึง เหล่าพนักงานบริษัทเลือกที่จะไปเที่ยวกันโดยมีท่านประธานฮวังเป็นเจ้าของทริป และเพราะว่ายอดขายในช่วงเทศกาลของฮวังกรุ๊ปพุ่งทะลุเป้า ฮวังมินฮยอนเลยดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
"นายจะไปมั้ยจงฮยอน" หัวหน้าแผนกมินกิถาม
"ไม่ไปอ่ะ พอดีเรามีธุระ" เขามีแผนสำหรับวันหยุดยาวไว้แล้ว แพลนไว้ตั้งนานแล้วด้วย
"จะไปเที่ยวคนเดียวอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย ทุกทีเลย"
"ก็เราไม่ค่อยชอบคนเยอะๆนี่ มินกิ เราฝากด้วยนะ" จงฮยอนขยิบตาให้ มินกิก็ขยิบตาตอบเป็นอันรู้กัน
ได้เวลาจับมนุษย์ล่องหนแล้ว...
ไม่นาน เวลาแห่งการท่องเที่ยวก็มาถึง เหล่าพนักงานบริษัทกำลังเตรียมตัวขึ้นรถยกเว้นจงฮยอน ที่กำลังยุ่งแต่เช้า เขากำลังทำอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์บ้านและโทรศัพท์มือถือของเขาเอง พลางยิ้มและหัวเราะหึๆออกมาตลอดเวลา
"คราวนี้แหละ จะได้รู้กันสักที"
การสมัครโปรโมชั่นเพื่อโอนสายจากโทรศัพท์บ้านเข้ามือถือเป็นสิ่งที่เขาควรจะทำตั้งนานแล้วรองจากการเปลี่ยนโทรศัพท์บ้าน แต่ติดที่ว่าเขาไม่มีเวลาเลย เวลานอนของเขาน้อยพอๆกับเวลานั่งอ่านหนังสือ
"เสียค่าบริการด้วยเหรอ... แต่ไม่เป็นไรหรอก รวย ฮุ.." จงฮยอนยิ้มกับตัวเอง ที่เหลือก็แค่รอเวลาที่สายปริศนาจะโทรเข้ามาหาเท่านั้น
แต่จนแล้วจนรอด โทรศัพท์เขาก็ยังไม่มีเสียงเรียกเข้าจากสายปริศนาเลยสักนิด..
จงฮยอนนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ข้างตัวมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ภายในมีเสื้อผ้าที่ถูกพับเก็บอย่างเรียบร้อย
"ทำไมไม่โทรเข้ามากันนะ แปลกจัง" ร่างเล็กปลดล็อกหน้าจอมือถือเป็นรอบที่แปดของเช้านี้แล้วแต่ก็ยังไม่มีเสียงเรียกเข้าหรือมิสคอลแต่อย่างใด
"หรือเขาจะรู้ว่าเราโอนสาย? ก็ไม่น่านะ"
....................................
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!
"ตื่นแล้ว!!" จงฮยอนคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีที่ได้ยินเสียงเตือน แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะนั่นเป็นนาฬิกาปลุกที่เขาตั้งขึ้นเพื่อเขาจะได้ไปขึ้นรถทันเวลาต่างหาก
"เฮ้ออออออออ"
เวลาล่วงเลยไปจนถึงบ่าย จนเขาเดินทางมาถึงที่พัก ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีสายเรียกเข้าจากบุรุษปริศนาคนนั้น จะว่าดีมันก็ดีเพราะเขาไม่ต้องวิ่งหน้าตั้งออกมาจากครัวเพื่อรับโทรศัพท์ แต่จะว่าไม่ดีก็ไม่เชิงเพราะเขาชินเสียแล้ว ที่จะต้องรับโทรศัพท์ไร้เสียงตอบตอนเช้าและงุนงงกับมัน
"จะไม่โทรมาจริงๆเหรอ..." จงฮยอนนอนมองโทรศัพท์เป็นชั่วโมงแล้ว ชาร์ตแบตรอบแล้วรอบเล่า แต่ก็ยังไม่มีแม้แต่มิสคอล
เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องอยากรู้หรืออยากได้ยินเสียงเรียกเข้าขนาดนั้น รู้แค่ว่าตัวเองอยากได้ยินมัน จงฮยอนตีความไปเองว่าคงเพราะมินกิไม่โทรมาหาเขาเลยตั้งแต่เช้า ก็เลยเหงาเพราะไม่มีเพื่อนคุย
"ถ้าเขาเป็นพนักงานบริษัทเรา แสดงว่าเขาต้องไปเที่ยวด้วย เพราะบริษัทเรามีคนไม่ไปคนเดียว คือนาย" มินกิเคยพูดเอาไว้ เขาจึงให้หัวหน้าแผนกเพื่อนสนิทไปสืบมาว่าใครที่เป็นเจ้าของสายปริศนาที่โทรเข้าในตอนเช้า
"อุตส่าห์ได้เริ่มคุยกันแล้วแท้ๆ.. ดูจะเป็นคนดีด้วย สงสัยจะอยู่คนละแผนกล่ะมั้ง" จงฮยอนชาร์จโทรศัพท์เป็นรอบที่สามของวัน ก่อนจะลงไปที่ห้องอาหารของโรงแรมเพราะเขาเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้ว
ในขณะที่จงฮยอนเดินลงบันได เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
กริ๊งงงงงงงงงงงงง
08X-XXX-XXXX
- ประธานฮวัง -
..............
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง
"ว่าไงมินกิ" จงฮยอนกรอกเสียงลงไปหลังจากที่เห็นว่าโทรศัพท์มือถือกำลังกรีดร้อง
"ฉันเพิ่งไปกินข้าวมาอ่ะดิ หลายสายเลยเหรอ ขอโทษๆ ฮ่าๆๆๆ"
"ไม่เห็นคนน่าสงสัยเลยเหรอ"
"....จะบ้าเรอะ เป็นไปไม่ได้หรอก" จงฮยอนส่ายหัวดิก เมื่อเพื่อนสนิทตั้งข้อสันนิษฐานประหลาดๆ
'ประธานฮวังอาจจะเป็นคนที่โทรไปก็ได้ เพราะฉันไม่เจอคนน่าสงสัยในบรรดาพนักงานน่ะนะ' มินกิพูด
"เที่ยวเป็นไงบ้างอ่ะ" จงฮยอนเปลี่ยนเรื่อง เพราะเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะฟุ้งซ่าน
"....ประธานเลี้ยงหมดเลย? หูยย อิจฉาจริงจริงงงงง"
"ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากไปกับประธาน" จงฮยอนพูดกลั้วหัวเราะ
"ฉันได้ยินนะ"
"......มินกิ"
"เสียงแบบนี้เลยอ่ะมินกิ! เมื่อกี้ใครพูด" จงฮยอนละล่ำละลัก คนที่โทรมาเป็นคนในบริษัทเขาจริงๆด้วย
"ประธาน"
"มินกิอย่าล้อเล่น นายอยู่กับใครอ่ะ" เขาไม่มีทางเชื่อหรอก ว่าประธานฮวังจะเป็นคนที่โทรมาหาในตอนเช้า เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องโทรมา...
'ผมแค่อยากได้ยินเสียงคุณในตอนเช้า' เหตุผลจากสายแปลกนั้นทำให้เขาสงสัย คนเราสามารถพูดอะไรก็ได้ถ้ามีอะไรปิดบังใบหน้า และส่วนใหญ่มักจะเป็นตัวตนที่ถูกซ่อนอยู่
"ฉันอยู่กับประธานจริงๆนะ" มินกิยืนยัน แต่ต่อให้นั่งยัน นอนยัน หรือตีลังกายันเขาก็ไม่เชื่อหรอก ว่าประธานฮวังจะเป็นคนโทรมาจริงๆ
"งั้นนายก็คุยกับเขาเลยสิ" มินกิพูด ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงกุกกักๆ คงจะเพราะว่าส่งโทรศัพท์ให้กัน
"สวัสดีครับ" จงฮยอนพูดก่อน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เริ่มสนทนา
"คุณเป็นใครครับ อยู่แผนกไหน ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณคือประธานฮวัง"
"แล้วถ้าผมคือประธานฮวังล่ะ" จงฮยอนเงียบไปสักพัก ก่อนจะหัวเราะออกมา
"ฮ่าๆๆๆ จะเป็นไปได้ยังไงล่ะคุณ ประธานฮวังเขาจะโทรหาผมทำไมครับ"
"จำได้ว่าผมเคยบอกคุณไปแล้วนี่"
"เหตุผลประหลาดนั่นน่ะนะ ใครเชื่อก็โง่แล้ว"
"แต่คุณก็ยังรับสายผมนี่ แถมไม่เปลี่ยนเบอร์บ้านด้วย ...หยุดขำทีไอ้ดงโฮ"
"คุณจะเรียกเลขาประธานว่าไอ้ไม่ได้นะ" จงฮยอนปราม ถ้าเกิดประธานได้ยินเข้า พนักงานคนนั้นต้องโดนดุแน่ๆ
"จะให้ผมบอกอีกกี่ครั้งว่าผมชื่อฮวังมินฮยอน" จงฮยอนกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด
"วิดิโอคอลมั้ยครับ"
"เอาเลยๆๆๆ" เสียงมินกิและใครอีกคนซึ่งเขาเดาว่าน่าจะเป็นคังดงโฮ เลขาของท่านประธานเล็ดลอดเข้ามาในสาย
"เงียบก่อนที่ผมจะตัดเงินเดือนพวกคุณนะ"
ตู๊ด.... ตู๊ด.....
สายถูกวางไปแล้ว ก่อนที่จะมีเสียงเรียกเข้าอีกครั้ง คราวนี้เป็นวิดิโอคอลจากไลน์ของมินกิ
ใจนึงก็อยากรับ แต่อีกใจก็กลัวว่าจะเป็นท่านประธานจริงๆ
"ไง!!"
"ตกใจหมดเลยมินกิ!!" คนปลายทางรู้บ้างไหมว่าเขาเกือบจะปาโทรศัพท์ทิ้งเมื่อเห็นหน้าเต็มจอและได้ยินเสียงดังเต็มหู
"นายอยู่โรงแรมเหรอ ห้องสวยมากกก"
"แน่นอน ประธานใจดี"
"มินกิ! เอาโทรศัพท์มานี่เร็ววว พระเอกจะหนีแล้ว!!" เสียงที่เขาจำได้ว่าเป็นของเลขาคังดังลอดออกมา พวกเขาไปสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไม่ใช่สิ ประเด็นสำคัญที่ว่านั่นก็คือ พระเอกคือใครต่างหาก
"ดงโฮปล่อยสิเว้ย!!" ภาพที่เห็นนั้นมันทำให้เขาตกใจอยู่พอสมควร ประธานบริษัท ฮวัง มินฮยอนตัวจริงเสียงจริงกำลังถูกเลขาคังล็อกตัวไว้ ให้ตายเถอะ นี่พวกเขาอายุย่างเข้าสามสิบจริงรึเปล่า ทำไมทำตัวเหมือนเด็กสิบสองขวบที่เพิ่งมีรักครั้งแรก
"ท..ท่านประธาน"
"ฉันบอกแล้วไง ว่าอยู่กับท่านประธาน" ภาพในจอกลับมาเป็นหน้าเพื่อนสนิทอีกครั้ง
"แต่ทำไม..."
"เพราะว่าฉันคือมินกิไงล่ะ" มินกิหันไปตบมือกับเลขาคัง สนิทกันจริงๆด้วยสินะ สองคนนี้
"ดูนายสนิทกับเลขาคัง"
"แน่ล่ะ เพื่อนสมัยมัธยมนี่" มีเรื่องทำให้เขาช็อกอีกแล้ว เลขาคังกับมินกิเป็นเพื่อนสมัยมัธยม ดูสนิทกันมากกกกเลยด้วย
"อะไรนะ!"
"ฉัน ดงโฮ เป็นเพื่อนสมัยมัธยม ส่วนดงโฮกับประธานเป็นเพื่อนสมัยมหาลัย" ความจริงยังไม่หยุดปะทะเข้ามาเรื่อยๆ มีเรื่องอะไรให้ช็อกมากกว่านี้อีกไหม อย่างเช่นว่าเขาก็เคยเจอใครคนใดคนหนึ่งมาก่อนหน้านี้...
.....เมื่อนานมาแล้ว
"ประธานบอกว่าเคยเจอนายที่มอด้วย นายเรียนมอเดียวกับประธานเหรอ"
"อะไรนะ!!" ถ้าจะให้ตอบตามตรงเลยก็คือ เขาใช้ชีวิตอยู่ในมอแบบแห้งเหี่ยวมากจนไม่มีใครรู้จักเขาเป็นการส่วนตัว นอกจากแจฮวาน อีกอย่าง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนชื่อฮวังมินฮยอนในมหาลัย
"เอ่อ... ไม่รู้สิ ฉันไม่ค่อยรู้จักใครอ่ะ" เขามองเลยไปเห็นท่านประธานนั่งอยู่บนเตียงนอน ก่อนจะหลบตาเมื่อเห็นว่าเขา(คงจะ)มองกลับมา
"ไม่รู้จักจริงเหรอ ไอ้มินฮยอนเลยเป็นเดือนเลยนะ" ดงโฮแย่งโทรศัพท์มาคุย ทำให้จงฮยอนซึ่งไม่สนิทกับใครโดยเฉพาะอย่างยิ่งในตำแหน่งสูงกว่าเกิดอาการเกร็งเล็กน้อย
"ผม..ไม่รู้จักหรอกครับ"
"....." เกิดความเงียบขึ้นทันที ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะของทั้งดงโฮและมินกิ
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้...มิน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!" ดงโฮยัดโทรศัพท์ใส่มือของมินฮยอนที่กำลังมองทั้งสองคนอย่างเอือมๆ
"ไม่รู้จักจริงๆเหรอ"
"ครับ" ดูเหมือนว่าเมื่อจงฮยอนได้คุยกับประธานบริษัทแล้วจะสงบปากสงบคำลงเยอะมากๆทีเดียว
"ช่างเถอะ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นนักหรอกไอ้เดือนเนี่ย"
"ท่านประธาน.. เอ่อ เป็นคนโทรมาหาผมจริงๆเหรอครับ"
"จำเสียงฉันไม่ได้รึไง"
"มันไม่น่าเชื่อนี่ครับ... ยังไงดี แบบว่า ใครจะไปคิดว่าคนที่โทรมาก่อกวนจะเป็นคนที่ตำแหน่งสูงกว่า ไม่สิ แบบว่า... โอ๊ยยยย เอาเป็นว่าผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณ"
"อะไรของนาย ทำไมถึงคิดแบบนั้น"
เสียงในห้องเงียบลงพร้อมกับเสียงปิดประตู มินกิกับดงโฮออกไปแล้ว เหลือแต่เขากับประธานฮวัง.. ที่คอลกันอยู่
"จะว่ายังไงดี ผมคิดว่าประธานชอบผู้หญิง นี่ผมเป็นผู้ชายไง จะมาอยากได้ยินเสียงทุกเช้าผมว่ามันไม่ใช่"
"ไม่ใช่ยังไง"
"อย่าถามมากได้ป่ะ เอ้ยยย ผมหมายถึงผมอธิบายไม่ถูกอ่ะครับ" เขาได้ยินเสียงคนในสายถอนหายใจ จงฮยอนไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก
"คิดว่าผมล้อเล่นเหรอ ผมไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะ.."
"เอ่อ..." "อย่าเพิ่งวาง"
"ครับ..."
"ในเมื่อนายรู้แล้วว่าคนที่โทรหานายตอนเช้าเป็นใคร ฉันก็จะขอบอกตรงนี้เลยว่า.."
"ฉันชอบนาย จะจีบ ฝากตัวด้วย"
ตู๊ด... ตู๊ด.....
สายถูกตัด...
เป็นประธานบริษัทที่เอาแต่ใจที่สุดในโลกจริงๆเลยนะ...
--------------------------
In spite of the NOISE, I still hear your VOICE.
--------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น