เบื้องหน้าคือความสวยงาม...
เบื้องหลังเต็มไปด้วยความฟอนเฟะ....
หน้าตาที่ยิ้มแย้ม ไม่ได้หมายความว่าในใจจะเต็มไปด้วยความสุข....
...................
Special Part : อดีตของผีเสื้อ
...................
ทุกอย่างมันเริ่มจากที่เขาเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป... ตั้งแต่วันที่พ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตทั้งคู่ ...หรือว่าจะเป็นวันที่เขาต้องย้ายมาอยู่กับน้าชายตั้งแต่อายุเจ็ดปีเพราะถูกเฉดหัวจากวงศาคณาญาติ จำได้ว่าตัวเขาในตอนนั้นปวดใจน่าดูที่เหล่าญาติพี่น้องที่แสนดีกลายเป็นปีศาจได้เพราะเรื่องสมบัติของพ่อและแม่ของเขา
หรือว่าจะเป็นวันที่เขาถูกแฟนที่คบกันมาสองปีทิ้งกันอย่างง่ายดายกันนะ...
ดูเหมือนว่าเรื่องร้ายๆจะพร้อมประดังเข้ามาหาเขาเหมือนกับน้ำป่าไหลหลาก ทั้งเชี่ยวกราก และไม่เคยเป็นมิตร
แต่เรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่เขายกตำแหน่งให้เลยก็คงจะเป็นตอนที่เขาถูกน้าที่เลี้ยงดูมาข่มขืนละมั้ง... จำได้ว่าอ้อนวอนเขาน่าดูเลย แต่สุดท้ายก็ยัง.. อ่า ช่างเถอะ โชคดีที่เขายังคงมีชีวิตรอด ถึงแม้บางทีเขาอาจจะอยากฆ่าตัวตายก็ตาม
หลังจากนั้นได้ประมาณสิบห้าปี น้าชายก็พาเขามาเรียนรู้งานในผับที่ตนดูแลอยู่ เรียนรู้งานที่ว่านี้ก็คือการเรียกลูกค้า.. ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม ครั้งแรกที่ได้ทำก็แทบลากเลือดเลยล่ะ เขาทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด แต่สุดท้ายก็ทำได้เพราะว่าเขาปลงนั่นแหละ
บางที... โลกมันก็โหดร้ายเกินกว่าที่จะพยายามทำตัวให้เป็นคนดีที่ขาวสะอาด
หลังจากนั้นฉายา 'ผีเสื้อราตรี' ก็ได้แปะอยู่บนหน้าผากของเขาอย่างสมบูรณ์ ไม่ว่าใครที่พูดถึงคำนี้ ก็จะพากันนึกถึงชายหนุ่มตัวเล็ก นัยน์ตาลึกลับน่าค้นหา และลีลาที่เด็ดดวง
แต่คนแบบเขาก็คงจะหาคนที่อยู่ด้วยกันอย่างยืนยาวยากหน่อยล่ะนะ ทำไงได้ ขีวิตมันก็แบบนี้
และก็จริงที่ว่าเขาเจนสนาม แต่ทำไงได้ มันไม่มีทางเลือกนี่นา อีกอย่าง เขาไม่ได้ง่ายขนาดนั้นซะหน่อย
อ่า... ยกเว้นตอนที่เจอเจ้าดอกไม้ดอกนั้นนั่นแหละ ทำเอาเขาหลงทางไปเลยทีเดียว ต้องยอมรับจริงๆว่าเขาติดใจ แต่ก็ต้องเสียดายเพราะคำว่า 'วันไนท์แสตนด์' ไม่ได้มีไว้สานสัมพันธ์ต่อ จบคือจบ ไม่มีการแสดงความเป็นเจ้าของ ไม่มีการหึงหวง ตัวใครตัวมัน เอากันแล้วก็จากไป
แต่ไม่ใช่ตอนนี้... ตอนที่เขาถูกเจ้าดอกไม้จ้องเอาๆอยู่ตอนนี้...
"นี่คุณ จะจ้องผมไปถึงเมื่อไหร่ครับ" ปากเล็กขยับถามอย่างไม่พอใจ ส่วนสาเหตุที่เขาต้องมานั่งให้ถูกจ้องอยู่ตอนนี้ก็คือ...
"มันคงเห็นมึงหน้าแปลกมั้ง ฮ่าๆๆๆๆๆ" คัง แดเนียล เพื่อนสนิทตัวดี ที่เป็นเพื่อนของเจ้าดอกไม้ด้วยนั่นแหละ
"ก็ไม่เห็นแปลกนะ คุ้นๆออก" เจ้าดอกไม้พูดพลางกระตุกยิ้ม ทำเอาคนที่ถูกพูดถึงแอบสะดุ้งเล็กน้อย
เขาไม่ได้บอกแดเนียลนี่นะ ว่าได้ดมดอกไม้อย่างถึงพริกถึงขิงกันแล้วน่ะ
"คงจำผิดแล้วล่ะครับ"
"ไม่ผิดหรอกมั้ง ก็ตอนนั้นเรา.../กูอิ่มละ ไปก่อนนะ" เขาลุกขึ้นบอกลาเพื่อนก่อนจะเดินไปจ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
"มึงรู้จักกันเหรอวะ" แดเนียลถามขึ้น
"นั่นสิ รู้จักมั้ยนะ.."
.......................
"เดี๋ยวสิคุณ" เสียงห้ามของฮวัง มินฮยอนดังขึ้นเมื่อเขาเห็นเจ้าผีเสื้อกำลังจะหนีเขาไปอีกรอบ
"อ่อ คุณเพื่อนแดเนียลนี่เอง" มินฮยอนขมวดคิ้วทันที เมื่อได้ยินสรรพนามที่ออกมาจากปากคนตัวเล็กกว่า
"มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ" เจ้าผีเสื้อปิดประตูรถอย่างหวั่นใจเล็กน้อย เขาไม่น่าเดินดูของในห้างต่อเลย ถ้าเขากลับมาที่รถเร็วกว่านี้ก็คงจะไม่เจอกันอีกแท้ๆ
"คุณไม่รู้จักผมจริงๆเหรอครับ"
"คุณเป็นใครกันล่ะ ทำไมผมถึงต้องรู้จักคุณ" ถาม.. ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ ก็นะ... มันก็ต้องหาทางตัดความสัมพันธ์ให้ได้ก่อน
"จำผมไม่ได้จริงๆเหรอครับคุณผีเสื้อ" มินฮยอนค่อยๆเข้าประชิดตัวเจ้าผีเสื้อตัวเล็กช้าๆ
"หืม... คุณเป็น 'หนึ่งใน' ดอกไม้ของผมเหรอเนี่ย บังเอิญจังนะครับ" จงฮยอนเน้นคำเพื่อให้อีกคนรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่สำคัญแค่เพียงเพราะลีลาเด็ด
"ปากคอเราะร้ายเหมือนเดิม"
"มันช่วยไม่ได้นี่ครับ ถ้าคุณเคยเป็นหนึ่งในดอกไม้ของผมจริงๆ ผมว่าเราอย่ามาเจอกันเลยดีกว่า" จงฮยอนยิ้มเบาบาง ก่อนจะหันกลับไปเพื่อเปิดประตูรถ
แต่เขาไม่ให้ทำแบบนั้นหรอก..
"อือ!!" เป็นอีกครั้งที่มินฮยอนป้อนจูบให้แบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะถอนจูบออกเมื่อรู้สึกว่าเจ้าผีเสื้อกำลังจะขาดอากาศ
"ทำอะไรของคุณเนี่ย!"
"จูบไง"
"เพื่อ?"
"เผื่อคุณจะจำผมได้ คุณบอกเองนี่ว่าผมจูบเก่ง" มินฮยอนพูดด้วยท่าทางสบายๆ แต่เจ้าผีเสื้อตอนนี้ใบหน้าได้ถูกสีแดงกินไปทั้งหมดแล้ว ทั้งโกรธ ทั้งอาย
"ก็ใช่ คุณจูบเก่งจริงผมยอมรับ"
"...."
"โอเค ผมจำคุณได้ ทั้งๆที่มันไม่ควร แต่ก็ต้องยอมรับอีกแหละว่าติดใจ" จงฮยอนพูดต่อ ทำให้อีกคนหลุดขำพรืดออกมา
"ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย งั้นผมกลับล่ะ"
"เดี๋ยวสิ"
"อะไรอีก"
"มานี่หน่อย" มินฮยอนกวักมือเรียก แต่จงฮยอนก็ทำเพียงยื่นหน้าออกไปนอกกระจกรถที่ถูกเปิดไว้เท่านั้น
จุ๊บ!
"!!!" สัมผัสบางเบาบริเวณริมฝีปากติดอยู่บางๆ แต่ก็ทำเอาคนถูกจุ๊บหน้าแดงเป็นลูกตำลึงได้ ส่วนคนที่ทำน่ะเหรอ เดินลั้นลาไปนู่นแล้ว
"ถ้าได้รู้จักกันมากขึ้น... มันจะเป็นยังไงนะ..."
...................
"รับอะไรครับ" จงฮยอนถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามินฮยอนเดินตรงเข้ามาทางบาร์เครื่องดื่มที่เขานั่งพักอยู่
บาร์เทนเดอร์.. เป็นอีกงานที่เขาจะต้องทำในผับแห่งนี้
"ไม่ถามเหรอว่ามาทำอะไร"
"คุณมาที่บาร์ คงจะมาซักผ้ามั้งครับ" จงฮยอนพูดยิ้มๆ ก่อนจะเริ่มทำเครื่องดื่มขึ้นมาหนึ่งแก้ว
"อ่ะ ผมเลี้ยง" มินฮยอนยิ้มขอบคุณเล็กน้อยก่อนที่จะกระดกน้ำเมาสีสวยลงคออย่างไม่ลังเล
"คิดถึงคุณจัง หลังจากตอนนั้นก็ไม่ได้เจอเลย"
"ขอโทษนะครับ แต่ลูกค้าตรงนั้นเรียกผมแล้วล่ะ ไว้ค่อยคุยกันนะครับ"
จงฮยอนเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าใครพยายามเข้าหาเพื่อทำความรู้จัก เขาก็จะสามารถเปลี่ยนเรื่องและเฟดตัวเองออกไปได้เสมอ
"เป็นแบบนี้ตลอดเลยน้า"
....................
เวลาผ่านไปจนถึงเวลาเลิกงาน มินฮยอนก็ยังคงนั่งอยู่ที่บาร์เครื่องดื่ม อาจจะดูแปลกไปเพราะเขาไม่เมาเลยแม้แต่นิด เพราะระหว่างที่นั่งอยู่เขาดื่มไปเพียงแค่แก้วที่เจ้าผีเสื้อเป็นคนทำให้เท่านั้น
แล้วตลอดเวลาเขาทำอะไรอยู่ล่ะ?
"ยังไม่กลับอีกเหรอคุณ"
ก็นั่งมองหน้าเจ้าผีเสื้ออยู่นี่ไงล่ะ.. ไม่รู้ว่าเขามีอาการทางจิตหรือเปล่า ที่ทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปจากเจ้าผีเสื้อได้เลย
"เฮ้!"
"หา.. อ่อ จะปิดแล้วเหรอ"
"ใช่สิคุณ ไม่ง่วงเลยเหรอ" ไม่รู้ว่าเป็นเขาเองที่ลืมเวลาหรือคนตรงหน้าสามารถหยุดเวลาเขาได้กันแน่ ที่ทำให้เขายังสามารถลืมตาได้ในเวลาเกือบตีสอง
"พอคุณทักก็เริ่มง่วงแล้วล่ะ"
"กลับไปได้แล้วครับ"
"คุณกลับยังไงเหรอ"
"ผมก็มีรถนะ" จงฮยอนพูดพลางหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าคนงานเริ่มปิดไฟในผับและเก็บโต๊ะและเก้าอี้แล้ว
"มันดึกแล้วนะ"
"แล้วไงล่ะ ผมกลับเวลานี้ปกติ"
"../ไม่ต้องอาสาไปส่งผมหรอกครับ ผมดูแลตัวเองได้ ไปก่อนนะครับ กลับดีๆล่ะ" ยังไม่ทันที่มินฮยอนจะพูดอะไร เจ้าผีเสื้อก็กล่าวตัดบท ก่อนจะเดินออกจากร้านไป
อ่า... ผีเสื้อหนีเขาไปอีกแล้วสินะ
ไม่รู้ทำไม เขาถึงอยากจะรู้จักอีกคนให้มากขึ้น ไม่ใช่แค่ในฐานะผีเสื้อราตรี แต่ทั้งในฐานะของคิม จงฮยอน เจ้าของนัยน์ตาเศร้าในตอนนั้น ถึงจะแค่เวลาสั้นๆเพียงไม่กี่เสี้ยววินาที แต่เขาก็มองเห็นมัน
....................
จงฮยอนถึงบ้านด้วยอาการไม่ค่อยดีนัก เพราะก่อนที่จะได้สตาร์ทรถกลับบ้านตามปกติ เขาก็ต้องเจอกับพวกผู้หญิงที่ถูกแฟนทิ้งทั้งหลาย...
ก็ไม่ได้อยากจะพูดอะไรหรอกนะ แต่แฟนของพวกหล่อนก็ทิ้งพวกเธอแล้วมาหาเขานี่แหละ เกิดเป็นคนฮ็อตมันลำบากแบบนี้นี่เอง
เพราะแบบนั้น บนใบหน้าก็เลยเต็มไปด้วยรอยมือ รอยช้ำ อืม.. ดูเหมือนว่าจะปากแตกเสียด้วย ก็เขาได้กลิ่นคาวเลือดนี่นา ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ
"รอบนี้โดนหนักเป็นบ้าเลยแฮะ" จงฮยอนยิ้มสมเพชตัวเองเล็กน้อย ถ้าเกิดคุณเจ้าของผับเห็นเข้านี่เป็นเรื่องแน่ๆเลยล่ะ
อ่า.. จำได้ว่า 'ครั้งแรก' เขาก็โดนเพราะแบบนี้นี่แหละนะ โชคร้ายยิ่งกว่านั้นอีกก็คือเขาไม่สามารถย้ายที่อยู่ได้เลย ถึงย้ายได้ก็ไปได้ไม่ไกล เพราะลูกน้องของน้าชายทำงานได้มีประสิทธิภาพเหลือเกิน
ผีเสื้อราตรีถูกเด็ดปีกตั้งแต่ยังเป็นดักแด้นี่นะ
ช่างเถอะ ยังไงเขาก็ไม่มีเวลาจะคิดหนีอะไรหรอก อีกอย่าง อดีตของเขามันก็ไม่ใช่เรื่องน่าสนใจอะไรนัก เล่าเท่านี้ก็คงจะพอแล้วล่ะ
ว่าแต่... คุณสนใจจะมาเป็น 'ดอกไม้' ของผมมั้ยครับ?
END
........................
จบแล้วววววว สเปพาร์ทอดีตของผีเสื้อเจเจ พูดคุยกันได้ที่ #มินเจแก้บน นะคะ 5555555 จะมาเรื่อยๆเมื่อเราบนกับนิวอีสท์ 555555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น